Με την πάροδο των χρόνων ο άνθρωπος βρήκε τρόπο, επεκτείνοντας την επιφάνεια του εδάφους και εκσυγχρονίζοντας τεχνικά τις αλυκές, να βελτιώσει την ποσότητα και την ποιότητα του αλατιού που παράγει.
Μέθοδοι με χρήση υπολογιστών εφαρμόζονται καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου για τον έλεγχο της πορείας της κρυστάλλωσης στις δεξαμενές των αλυκών, που λαμβάνουν υπόψη όλες τις παραμέτρους, όπως για παράδειγμα τις καιρικές συνθήκες, ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη ποιοτική και ποσοτική παραγωγή του αλατιού.
Επίσης εγκαταστάσεις πλύσεως λειτουργούν στις σύγχρονες αλυκές, σε αντίθεση με τις παραδοσιακές, ώστε να απομακρύνονται οι διαφόρων ειδών προσμίξεις από το αλάτι (χώμα, άλατα μαγνησίου και ασβεστίου) και να είναι πιο καθαρό για πώληση στις βιομηχανίες.
Πέρα όμως από τη βασική λειτουργία των αλυκών για την παραγωγή αλατιού για ανθρώπινη κατανάλωση, οι σύγχρονες αλυκές αποτελούν παράκτια οικοσυστήματα μοναδικής αρχιτεκτονικής, που συμβάλλουν στη διατήρηση της χλωρίδας και της πανίδας του περιβάλλοντος. Οι μεγαλύτερες αλυκές δε, αποτελούν μεγαλύτερο πόλο έλξης για τα πτηνά, κυρίως γιατί είναι λιγότερο προσβάσιμες από τον άνθρωπο.
Επίσης είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε ότι όταν οι αλυκές παύουν να λειτουργούν για την παραγωγή του αλατιού και εγκαταλείπονται, χάνουν ταυτόχρονα και την οικολογική τους αξία, γιατί γίνονται λιγότερο ελκυστικές στα πτηνά.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο αποτελούν βιότοπους ζωτικής σημασίας και προστατεύονται από τη Σύμβαση Ramsar, που αφορά τους υγροβιότοπους Διεθνούς Σημασίας του 1971, και εντάσσει πολλές από τις αλυκές στην κατηγορία των υγροβιότοπων που έχουν φτιαχτεί από τον άνθρωπο.
Η Ελλάδα υπέγραψε και επικύρωσε τη συγκεκριμένη σύμβαση το 1974.
Πηγή: Globalnest 2000, N.A.Korovessis-T.D.Lekkas. Saltworks: Preserving Saline Coastal Ecosystems, 6th conference on Environmental,Science &Technology, September 1999.
